ວິ​ທີ​ທີ່​ຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA) ສົ່ງ​ເສີມ​ການ​ຄຸ້ມ​ຄອງ​ປ່າ​ໄມ້​ທີ່​ດີ

ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ການຄຸ້ມຄອງເຂັ້ມແຂງແມ່ນຫຍັງ?

ການປະສານງານ. ກົມກອງຕ່າງໆຂອງລັດຖະບານຕິດຕໍ່ສື່ສານ ແລະ ປະສານງານເພື່ອແບ່ງປັນຂໍ້ມູນ, ລາຍງານໃຫ້ແຕ່ລະຝ່າຍຮັບຊາບ, ແລະ ຍົກລະດັບການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດໂດຍລວມຂອງຂະແໜງການ.

ຄວາມຮັບຜິດຊອບ. ປະຊາຊົນກໍມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ, ເຊິ່ງຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງສະຖາບັນການຈັດຕັ້ງແມ່ນມີຄວາມຈະແຈ້ງ ແລະ ມີຄວາມຊັດເຈນ. ບັນດາລະບົບຕ່າງໆໄດ້ຮັບການກວດສອບ ໂດຍການກວດສອບອິດສະຫຼະ. ບັນດາລັດຖະບານແກ້ໄຂຄວາມກັງວົນຂອງອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມໂດຍການຊົດເຊີຍ ແລະ ແກ້ໄຂຄວາມເດືອດຮ້ອນຂອງປະຊາຊົນ.

ຂີດຄວາມສາມາດ. ພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງມີເວລາ, ເງິນທຶນ, ທັກສະ ແລະ ຄວາມຮູ້ທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການໃນການຕັດສິນໃຈ ແລະ ຈັດຕັ້ງປະຕິບັດການຕັດສິນດັ່ງກ່າວ, ເຊິ່ງພວກເຂົາຍັງມີຄວາມສາມາດໃນການດຳເນີນລະບົບທີ່ປະກອບສ່ວນໃນການບໍລິຫານຈັດການຂະແໜງປ່າໄມ້ທີ່ດີ.

ຄວາມຊັດເຈນ. ຂອບເຂດອຳນາດທາງດ້ານກົດໝາຍ, ບົດບາດຂອງສະຖາບັນຈັດຕັ້ງ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບແມ່ນມີຄວາມຊັດເຈນສຳລັບບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງທັງໝົດ.

ຄວາມໜ້າເຊື່ອຖື. ບັນດາລະບົບຕ່າງໆໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຈາກບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງ ແລະ ເປີດກວ້າງສູ່ການຕິດຕາມກວດກາ ແລະ ການລາຍງານແບບອິດສະຫຼະ.

ຄວາມໂປ່ງໃສ ລັດຖະບານ ແລະ ບໍລິສັດຕ່າງໆເຮັດໃຫ້ມວນຊົນສາມາດເຂົ້າເຖິງຂໍ້ມູນໄດ້, ເຊິ່ງຂັ້ນຕອນ ແລະ ການຕັດສິນໃຈແມ່ນເປີດກວ້າງໃຫ້ມວນຊົນໃນການມີສ່ວນຮ່ວມ.

ການມີສ່ວນຮ່ວມ. ຕົວແທນຂອງພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງສາມາດເຂົ້າຮ່ວມໃນຂັ້ນຕອນການຕັດສິນໃຈໄດ້.

ການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດກົດໝາຍ. ມີການແກ້ໄຂການລະເມີດກົດໝາຍຢ່າງໂປ່ງໃສ.

ຄວາມຍຸຕິທຳ. ມີການນຳໃຊ້ນະໂຍບາຍ ແລະ ກົດໝາຍຕໍ່ບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງຢ່າງເທົ່າທຽມ ແລະ ລວມມີມາດຕະການຕ່າງໆໃນການຫຼຸດຜ່ອນຜົນກະທົບດ້ານລົບຕໍ່ປະຊາຊົນຜູ້ທຸກຍາກ, ທີ່ບໍ່ສາມາດປະຕິບັດຕາມລະບຽບກົດໝາຍໄດ້.

ອິດສະຫຼະ, ການແຈ້ງເຕືອນຂອງອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມ. ປະຊາຊົນ ແລະ ສື່ມວນຊົນມີຄວາມຮັບຮູ້, ເຂົ້າໃຈ ແລະ ມີອິດສະຫຼະໃນການຕັ້ງຄຳຖາມກັບລັດຖະບານ ແລະ ບໍລິສັດຕ່າງໆ ໂດຍປາສະຈາກຄວາມຢ້ານກົວຕໍ່ອຳນາດຂອງພວກເຂົາ.

ວິທີການທີ່ຂັ້ນຕອນຕ່າງໆໃນຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA) ສາມາດແກ້ໄຂສິ່ງທ້າທາຍໃນການຄຸ້ມຄອງ

ກ່ອນທີ່ຂໍ້ຕົກລົງດັ່ງກ່າວຈະສາມາດໃຊ້ງານໄດ້ຢ່າງເຕັມສ່ວນ ແລະ ມີການອອກໃບອະນຸຍາດ FLEGT, ຂັ້ນຕອນຂອງຂໍ້ຕົກລົງດັ່ງກ່າວສາມາດຍົກລະດັບການຄຸ້ມຄອງໃຫ້ດີຂຶ້ນໄດ້ ໂດຍການຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງການປະຕິບັດທີ່ບໍ່ໄດ້ຕາມເປົ້າໝາຍ, ໂດຍມີຕົວຢ່າງດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້.

ປະ​ເທດ​ກາ​ນ້າ ວິທີການທົ່ວໄປໃນການໄດ້ຮັບສັນຍານຳໃຊ້ໄມ້ສຳລັບຜູ້ຕັດໄມ້ ແມ່ນດຳເນີນການໂດຍຜ່ານຂັ້ນຕອນການປະມູນແບບແຂ່ງຂັນລາຄາ, ເຊິ່ງສະພາຕ້ອງໃຫ້ສັດຕະຍາບັນຕໍ່ການແບ່ງສັດສ່ວນໃນການໃຫ້ປະມູນ. ເຖິງຢ່າງໃດ ກໍຕາມ, ມີກົດໝາຍສະບັບໜຶ່ງອະນຸຍາດໃຫ້ຄະນະກຳມະທິການປ່າໄມ້ຂອງປະເທດການ້າອອກ ‘ໃບອະນຸຍາດພິເສດ’ ຕາມການພິຈາລະນາຂອງຄະນະກຳມະທິການດັ່ງກ່າວ. ໃນຂັ້ນຕອນຂອງຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA) ໃນການກຳນົດໄມ້ທີ່ຖືກກົດໝາຍ, ອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມຂອງປະເທດການ້າໄດ້ປະຕິເສດທີ່ຈະລວມເອົາວິທີການຈັດສັນໄມ້ຂອງບັນດາກະຊວງ ເຂົ້າໃນກົນໄກທາງດ້ານກົດໝາຍ. ອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມຄິດວ່າ ‘ໃບອະນຸຍາດພິເສດ’ ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບການປະມູນແບບແຂ່ງຂັນລາຄາ ແລະ ເປັນການທຳລາຍການຄຸ້ມຄອງທີ່ດີ.

ຫຼັງຈາກທີ່ທຸກຝ່າຍຕົກລົງເຫັນດີໃນຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA), ລັດຖະມົນຕີໄດ້ສືບຕໍ່ອອກໃບອະນຸຍາດພິເສດໃຫ້. ໃນປີ 2013, ກຸ່ມຂອງອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມໄດ້ຂຽນໜັງສືຫາ ຄະນະກໍາມະການຮ່ວມໃນການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດ, ອົງການ JMRM, ເພື່ອແຈ້ງໃຫ້ຮູ້ກ່ຽວກັບຄວາມກັງວົນຂອງພວກເຂົາ. ສະຫະພາບເອີຣົບໄດ້ຍົກບັນຫາດັ່ງກ່າວໃຫ້ລັດຖະບານຂອງປະເທດການ້າພິຈາລະນາ, ເຊິ່ງມີການຕອບສະໜອງເບື້ອງຕົ້ນໂດຍກ່າວວ່າ ໃບອະນຸຍາດພິເສດບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຜິດກົດໝາຍ. Tສະຫະພາບເອີຣົບໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າໄມ້ທີ່ຜະລິດຂຶ້ນພາຍໃຕ້ໃບອະນຸຍາດພິເສດຈະບໍ່ໄດ້ຮັບໃບອະນຸຍາດການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດກົດໝາຍປ່າໄມ້, ການຄຸ້ມຄອງ ແລະ ການຄ້າໄມ້, ເຊິ່ງນິຍາມຄວາມຖືກຕ້ອງທາງດ້ານກົດໝາຍທີ່ໄດ້ກຳນົດໃນເອກະສານຊ້ອນທ້າຍຂອງຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA) ບໍ່ໄດ້ລວມເຖິງໃບອະນຸຍາດປະເພດນີ້. ຈາກນັ້ນໄດ້ມີການປືກສາຫາລືກັນລະຫວ່າງກະຊວງ ແລະ ຕົວແທນຂອງອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມ, ເຊິ່ງຜົນຂອງການປຶກສາຫາລືແມ່ນ ທາງກະຊວງໄດ້ຕົກລົງເຫັນດີໃນປີ 2013 ວ່າຈະບໍ່ອອກໃບອະນຸຍາດພິເສດເພີ່ມເຕີມ.

ປະ​ເທດ​ອິນ​ໂດ​ເນ​ເຊຍ ເຄືອຂ່າຍຕິດຕາມກວດກາປ່າໄມ້ແບບເອກະລາດຂອງປະເທດອິນໂດເນເຊຍ (JPIK) ປະກອບດ້ວຍສະມາຊິກທີ່ເປັນອົງການຈັດຕັ້ງຫຼາຍກວ່າ 60 ອົງການ ແລະ ສະມາຊິກທີ່ເປັນບຸກຄົນຫຼາຍກວ່າ 300 ຄົນ, ເຊິ່ງເຄືອຂ່າຍດັ່ງກ່າວດຳເນີນການເປັນ ຜູ້ສັງເກດການອິດສະຫຼະ ໃນຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA), ໂດຍຕິດຕາມກວດກາລະບົບການຮັບປະກັນຄວາມຖືກຕ້ອງທາງດ້ານກົດໝາຍຂອງໄມ້ (ທີ່ເອີ້ນວ່າລະບົບ SVLK) ແລະ ລາຍງານອາດຊະຍາກຳທາງດ້ານປ່າໄມ້.

ໃນປີ 2014, ເຄືອຂ່າຍ JPIK ໄດ້ຕີພິມບົດລາຍງານທີ່ຄົ້ນພົບບັນຫາຕ່າງໆກ່ຽວກັບ:

• ການຕິດຕາມແຫຼ່ງທີ່ມາຂອງວັດຖຸດິບ
• ການອອກໃບອະນຸຍາດ
• ຂໍ້ຂັດແຍ່ງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຂອບເຂດ ແລະ ກຳມະສິດ
• ການກວດສອບຄວາມຖືກຕ້ອງທາງດ້ານກົດໝາຍຂອງໄມ້ທີ່ຜະລິດຂຶ້ນ ໂດຍການປ່ຽນຈາກການນຳໃຊ້ປ່າໄມ້
• ການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງຂອງລະບົບ SVLK ແລະ ການຂາດມາດຕະການລົງໂທດຕໍ່ຄວາມບໍ່ສອດຄ່ອງຂອງຜູ້ຖືໃບອະນຸຍາດ

ເຄືອຂ່າຍ JPIK ເຫັນວ່າຍັງບໍ່ມີຄວາມພະຍາຍາມໃດໆໃນການຕິດຕາມກວດກາບາງບໍລິສັດທີ່ໄດ້ຮັບການຢັ້ງຢືນຈາກລະບົບ SVLK ທີ່ມີສ່ວນກ່ຽວພັນໃນການສໍ້ລາດບັງຫຼວງ ຫຼື ຮັບຮູ້ການຄ້າໄມ້ທີ່ຜິດກົດໝາຍ. ເຄືອຂ່າຍ JPIK ໄດ້ກ່າວວ່າຂັ້ນຕອນການອອກໃບອະນຸຍາດຄວນຈະລວມເຂົ້າໃນມາດຕະຖານຄວາມຖືກຕ້ອງທາງກົດໝາຍ ເພື່ອສະກັດກັ້ນການອອກໃບຢັ້ງຢືນຕ່າງໆໃຫ້ແກ່ຜູ້ຖືໃບອະນຸຍາດທີ່ມີບັນຫາ. ເຄືອຂ່າຍ JPIK ຍັງໄດ້ຮັບຂໍ້ມູນທີ່ມີຄວາມໂປ່ງໃສຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ຂໍ້ມູນໃນການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດລະບົບ SVLK, ພ້ອມທັງຂໍ້ມູນໃນການປັບປຸງການຍື່ນ ແລະ ການແກ້ໄຂຄວາມບໍ່ພໍໃຈຈາກບັນດາພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງ.

ການແກ້ໄຂລະບົບ SVLK ໃນປີ 2014 ໄດ້ດຳເນີນຕາມຄຳແນະນຳຂອງເຄືອຂ່າຍ JPIK. ແຜນປະຕິບັດງານລະຫວ່າງປະເທດອິນໂດເນເຊຍ ແລະ ສະຫະພາບເອີຣົບ ກ່ຽວກັບຄວາມກ້າວໜ້າຂອງຂໍ້ຕົກລົງການເຂົ້າເປັນຄູ່ຮ່ວມສັນຍາການຄ້າແບບສະໝັກໃຈ (VPA) ໄດ້ຕົກລົງເຫັນດີໃນເດືອນມັງກອນ 2015, ເຊິ່ງຍັງໄດ້ປະຕິບັດຕາມຄຳແນະນຳດັ່ງກ່າວເຊັ່ນດຽວກັນ.