โครงสร้างการเจรจา VPA ระดับชาติ

ในระยะการเจรจาของกระบวนการข้อตกลงการเป็นหุ้นส่วนด้วยความสมัครใจ (VPA) รัฐบาลของประเทศส่งออกไม้จะใช้โครงสร้างต่างๆ ที่ได้สร้างขึ้นเพื่อ

• พัฒนาและแสดงจุดยืนในการเจรจา
• นำสหภาพยุโรปเข้าสู่การเจรจาทวิภาคี
• ร่างเนื้อหาและภาคผนวกของ VPA

แต่ละประเทศจะสร้างโครงสร้างการเจรจาตามบริบทและความต้องการของตน ผลก็คือ โครงสร้างการเจรจาจะแตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ ในกระบวนการ VPA ส่วนใหญ่ รัฐมนตรีหรือตัวแทนจากกระทรวงที่รับผิดชอบในเรื่องป่าไม้จะนำทีมหรือคณะกรรมการเจรจา ทีมเจรจาจะได้รับข้อมูลทางเทคนิคและทางการเมืองจากโครงสร้างอื่นๆ และผู้มีส่วนได้เสียอื่นๆ เพื่อวางกรอบท่าทีในการเจรจา

จนถึงปัจจุบัน โครงสร้างการเจรจาระดับชาติในกระบวนการ VPA ได้รวมเอาตัวแทนจากหลากหลายกระทรวงของรัฐบาล ทั้งนี้เนื่องจากมีกระทรวงจำนวนมากที่เป็นผู้มีส่วนได้เสียซึ่งมีผลประโยชน์สำคัญในกระบวนการ VPA นอกจากนี้ กฎหมายและระเบียบข้อบังคับที่ประกอบขึ้นเป็นนิยามความถูกต้องตามกฎหมายของประเทศจะอยู่ภายใต้เขตอำนาจของหลายกระทรวง

มีหัวข้อแยกต่างหากในแกะกล่อง VPA ที่อธิบายถึงโครงสร้างการเจรจาของ คาเมรูน กานา ไลบีเรีย และสาธารณรัฐคองโก

การเป็นผู้แทนของผู้มีส่วนได้เสียในโครงสร้างการเจรจาระดับชาติ

ในประเทศส่วนใหญ่ที่เข้าร่วมในการเจรจา VPA ตัวแทนของภาคเอกชนและองค์กรภาคประชาสังคมได้มีส่วนร่วมในการเจรจาด้วย การมีส่วนร่วมนั้นจะทำผ่านทางการเป็นสมาชิกของทีมเจรจาและ/หรือคณะกรรมการที่ปรึกษาทางเทคนิคหรือผ่านทางกระบวนการปรึกษาหารือ ตัวอย่างเช่น

• ในสาธารณรัฐคองโก รัฐบาลไม่เพียงแต่จะสร้างทีมคณะกรรมการเจรจาและกำกับการทำงานพหุภาคีเพื่อร่างและรวบรวมจุดยืนต่างๆ แต่ยังสร้าง 'สภา' ผู้มีส่วนได้เสียพหุภาคีขึ้น สภานี้ถกอภิปรายจุดยืนในการเจรจากับกลุ่มผู้มีส่วนได้เสียที่กว้างขวาง (มีตัวแทนจากภาคเอกชน ภาคประชาสังคม และรัฐบาล 100 คน) สภาเป็นกลไกที่จะช่วยให้เกิดปฏิสัมพันธ์และการเสวนาเพื่อที่จะให้ได้มาซึ่งฉันทามติ

• ในกานา ไลบีเรีย และสาธารณรัฐคองโก คณะกรรมการกำกับการทำงานได้ตั้งคณะทำงานพหุภาคีขึ้นเพื่อร่างภาคผนวกของ VPA เช่น ภาคผนวกที่ว่าด้วยนิยามความถูกต้องตามกฎหมายหรือ ระบบการประกันความถูกต้องตามกฎหมายของไม้ ในประเทศอื่นๆ คณะกรรมการกำกับการทำงานจะว่าจ้างผู้เชี่ยวชาญหรือที่ปรึกษาเพื่อร่างภาคผนวก
• ในปัจจุบัน ไลบีเรียเป็นประเทศเดียวที่มีตัวแทนชุมชนเข้าร่วมในโครงสร้างการเจรจา โดยให้ที่นั่งเจ็ดที่ในคณะกรรมการกำกับการทำงานด้านเทคนิค

บางประเทศยังคงต้องพยายามต่อไปเพื่อให้ผู้มีส่วนได้เสียมีส่วนร่วมในโครงสร้างการเจรจา อย่างไรก็ตาม ประสบการณ์ที่ผ่านมาแสดงให้เห็นว่าการมีตัวแทนผู้มีส่วนได้เสียมีส่วนช่วยในการเจรจาและเพิ่มความน่าเชื่อถือให้แก่ VPA อีกด้วย หากปราศจากการมีส่วนร่วมของผู้มีส่วนได้เสียหลายฝ่ายแล้ว

• การตัดสินใจจะได้รับข้อมูลจากผู้มีส่วนได้เสียน้อยลงและจึงมีความเสี่ยงที่จะถูกปฏิเสธในภายหลัง
• การเคลื่อนไหลของข้อมูลข่าวสารระหว่างผู้มีส่วนได้เสียและรัฐบาลจะมีอย่างจำกัด

ประสบการณ์ที่ผ่านมายังแสดงให้เห็นว่า การมีส่วนร่วมจะดีที่สุดเมื่อผู้มีส่วนได้เสียเลือกตัวแทนของตนเอง ในบางประเทศ รัฐบาลเลือกตัวแทนภาคประชาสังคมให้แก่ทีมเจรจาพหุภาคี ในแต่ละกรณี เป็นที่ชัดเจนว่าผู้ที่ได้รับการแต่งตั้งไม่ได้รับการสนับสนุนจากสมาชิกอื่นๆ ในกลุ่มของตน เมื่อได้เรียนรู้เช่นนี้แล้ว รัฐบาลจึงได้นำผู้ที่ตนแต่งตั้งออกจากทีมเจรจาและขอให้องค์กรภาคประชาสังคมเลือกตัวแทนของพวกเขาเอง